Ég var að lesa...

...bækur sem ég keypti á góðum prís (miðað við íslenskt verðlag) á kauphlaupi nú í byrjun máðarins. Ég keypti að vísu fleiri bækur, en er hins vegar bara búin að lesa þessar tvær sem ég hef hugsað mér að fjalla lítillega um á þessari stundu. Af hverju núna, klukkan hálf þrjú að nóttu? Jú, vegna þess að í svona lítilli íbúð verða allir að vaka ef einn skal vaka og í nótt er NBA leikur. Ergo, ég þarf að finna mér eitthvað til dundurs næsta klukkutímann í viðbót. Að minnst kosti.

Fyrst langar mig að fjalla um Shanghai Baby eftir Wei Hui. Ástæðan fyrir vali þessarar bókar var einföld: hún gerist í Kína og er skrifuð af kínverskri konu. Annað skipti mig ekki máli þegar ég valdi hana, mér gekk það eitt til að fá smá innsýn inn í hugarheim samtímamanneskju frá Kína.
Bókin var bönnuð í Kína en hefur selst ágætlega annars staðar, kannski ekki síst vegna þess að á bókakápunni er greint frá þessu banni. Ástæðan lætur ekki á sér standa, því það þarf ekki að fletta mörgum blaðsíðum fyrr en nánar lýsingar á kynlífi skjóta upp kollinum, en þær eru svo gegnum gangandi út alla bókina. Söguþráðurinn er ekki flókinn og frekar fyrirsjánlegur, en sögumaðurinn er ung stúlka, Coco, borin og barnfædd í Shanghai sem er suðupottur blandaðra áhrifa frá vestrænum og kínverskum menningarheimum og hefur verið það svo elstu menn muna. Þessi menningar-ringulreið veldur tilfinningalegum bylgjum þar sem kynslóðabil og ólíkar áherslur valda því að Coco, eins og svo margir jafnaldrar hennar, týnir tengslunum við innra sjálf og eigin áherslur og viðmið. Hún á í ástríku sambandi við sambýlismann sinn - eiturlyfjaánetjaðann listamann- en vegna mikilla rofa og erfiða í uppeldi hans getur hann ekki staðið undir skildum sínum í kynlífinu og ekki líður á löngu þar til Coco seðjar losta sinn í ókunnu rúmi. Hún lifir nú þreföldu lífi, Lífinu sem foreldrar hennar fá að sjá, lífinu með sambýlismanni sínum og lífinu með elskhuga sínum. Endirinn er þó ekki eins skyldur Rauðu Seríunni og lungann úr bókinni og bætti hana örlítið upp og þó hún verði seint flokkuð sem ein af mínum bestu lesningum þá var þetta svosem ágætis afþreyjing. Ég held samt í fullri hreinskilni að líflegar lýsingarnar af götunum og lífinu í Shanghai vegi þyngra en sagan sjálf.

Hin bókin heitir The Bone Parade og er eftir Mark Nykanen. Ég hafði aldrei lesið "psychothriller" áður og þegar ég sá eina slíka á tilboði ákvað ég að slá til. Ég gerði það sem mér þykir nauðsynlegt að gera reglulega og las ekki aftan á hana. Það er svo gaman að vita ekkert um hvað maður er að fara að lesa. Ég ætla að vara fólk við að ef það ætlar að lesa bókina ætti það ekki að lesa þessa færslu, ég kem til með að kjafta frá endinum að hluta.
Sagan gerist í Bandaríkjunum og er sögð frá nokkrum sjónarhornum. Bókin nánast þjófstartaði þar sem sögumaður í fyrstu persónu dregur mann beint inn í brenglaðan hugarheim sinn og leiðir lesandann beint inn í hryllilega árás með enn verri ásetningi. Árásarmaðurinn er heimsfrægur skúlptúr listamaður sem hefur hlotið frægð sína fyrir bronsstyttur sem sýna hryllilegar þjáningar holds og sálar með sterkum fettum, strengjum og spennu manslíkamans. Það sem enginn hins vegar veit er að til að ná þessu fram sker hann ekki líkön úr leir heldur gerir hann mót af líkömum fórnarlamba sinna í dauðakippunum. Plottið er spennandi og magnþrungið og á tímabili fannst mér ég ekki geta lesið nógu hratt, spennan var slík. En upp úr miðri bók er eins og höfundur missi taktin í sálfræðitryllinum og gleymi sér yfir fantasíum um ólögráða unglingstúlkur og pervertískar kynlífsathafnir. Hann meira að segja gengur svo langt að hoppa yfir nokkur mikilvægustu morðatriðin og stikklar þar einungis á stóru til að halda áfram með nákvæmar kynlíflýsingarnar. Hann missir tökin á plottinu en krafsar þó í bakkann og öðru hvoru nær hann aftur upp smá spennu, en á síðasta sprettinum missir hann endanlega takið. Það er engu líkara en hann hafi fallið á tímaprófi og skrifað endinn í hendingskasti án nokkurrar umhugsunar. Fullkomlega ófrumlegur og fyrirsjánlegur seinni hluti/endir með langdregnum aðdraganda og það sem jafnvel var verst var sérlega kómísk splatter-lýsing á afhausun og eftirstandandi líki með blóðgusur eins og gosbrunn uppúr höfuðlausum hálsinum, en taka skal fram að höfundinum var greinilega ekki hlátur í huga þegar hanns skrifaði þetta. Skyndilega er svo hoppað yfir í Happy Ending þar sem allir góðu kallarnir lifa hamingjusamir hönd í hönd (bónorð, fallegt hús, velgengni í starfi - nefndu það!) og rjóminn svo toppaður með síðustu síðunum af "eða hvað!..."-endi: ergo möguleikanum á framhaldi.
Bók sem í fyrstu lofaði góðu en féll algerlega flöt í endann. Ég mun ekki kaupa þriller aftur í bráð, ekki nema hann fái að minnsta kosti þrenn bókmenntaverðlaun og einróma lof verðra gagnrýnenda.

Næst sný ég mér að Flugdrekahlauparanum og hlakka mikið til, hugsa að hún eigi eftir að hreinsa hugann af þessari einkennilegu lesningu um pyntingar í dýflissum og unglingsstúlkur í hundaólum.

Góðar stundir.

P.S. Ef fyrirfinnast innsláttar-, stafsetningar- eða málfarsvillur þá kýs ég að kenna þreytunni um, en svo má alltaf rökræða það...

Athugasemdir

[kristín guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 15.6.2007 kl. 22:29]

eða þá bara að vera grand á því og segja... "fyrst að Halldór Laxnes mátti hafa sína stafsetningu þá má ég það líka".... en ég er líka að lesa skemmtilegt efni og heitir það I.C.M.S og er forrit í vinnunni minni og einnig er ég að lesa fullan kassa af efni sem ég þarf að vita áður en ég fæ að vinna..... :)