Miðað við

hvað mér var brugðið hér heima í Reykjavík, þá get ég rétt ímyndað mér að margir muni þurfa á hjálp að halda sem voru nær upptökunum þegar skjálftinn varð. Ég er í það minnsta fegin að ég var ekki nær, ég er skelfilega hrædd við svona hamfarir. Það voru nokkrir hlutir sem mátti ekki miklu muna að hefðu fallið um koll hjá mér. Ég horfði á stóran fimm arma kertastjaka vagga á borðinu fyrir framan mig, líkt og hann væri að ganga í átt að brúninni, og rétt fyrir ofan hann sveiflaðist kristalsljóskrónan sem í trylltum dansi væri, í takt við göngulag stjakans. Gat ekki að því gert að ímynda mér eitt örskots augnablik að ég væri vitni að forboðinni ást sem loks hefði loks fengið útrás. En einmitt þá þurfti ég að grípa í húsgagn til að halda jafnvægi og rómantíkin hvarf um leið.

Annars eru kisurnar mínar tvær komnar undan rúminu. Það tók þær dágóða stund að þora því og sú eldri var kvekkt og eirðarlaus og óörugg það sem eftir lifði dags í gær. En við erum allar sprækar í dag. Maðurinn minn hlær bara að okkur.

Sálrænt áfall getur komið í kjölfar skjálftans

Athugasemdir

[óli (IP-tala skráð) 30.5.2008 kl. 17:17]

ææ varstu hrædd Fáðu þér áfallahjálp! Þvílika vælið í fólki hérna

[Fríða Rakel Kaaber, 31.5.2008 kl. 16:33]

Ég biðs forláts, ætlaði ekki að angra háttvirtan Óla með 'vælinu' í mér á minni eigin heimasíðu. Það er naumast tillitsleysið í mér.